“Μπαμ!” Αυτό είναι η δήλωση που ακούγεται όταν ανοίγει ένα μπουκάλι αναψυκτικού, κρυστάλλινο σαν να χτυπάει κάποιος το καμπανάκι της νεότητας σε ένα σοκάκι το απόγευμα. Οι φυσαλίδες αναπηδούν μέσα στο μπουκάλι, σαν να ανυπομονούν να βγουν έξω και να διηγηθούν μια ιστορία. Αυτή η ήχος, έχει μια δόση ανυπακοής, μια δόση προσμονής, σαν τα μυστικά που κρύβει κάθε έφηβος στην καρδιά του, που αναβλύζουν και δεν μπορούν να κρυφτούν. Όταν ήμουν μικρός, πάντα πίστευα ότι αυτό το “μπαμ” ήταν ένα μαγικό ξόρκι, που μπορούσε να μετατρέψει ένα βαρετό απόγευμα σε μια περιπέτεια. Μόλις ανοίγει το μπουκάλι, ο ήλιος φαίνεται να λάμπει λίγο περισσότερο, και ο αέρας γεμίζει με την γλυκιά μυρωδιά των φρούτων, ακόμα και το ραδιόφωνο του γείτονα τραγουδάει πιο ζωηρά.

Αναψυκτικά, δεν είναι απλώς ποτά, είναι το βασικό αξεσουάρ της νεότητας, είναι ο διακόπτης της μνήμης. Έχεις δοκιμάσει ποτέ, κάποια μέρα το απόγευμα, να ανοίξεις ένα μπουκάλι αναψυκτικού, και ο ήχος του “μπαμ” να σε τραβήξει ξαφνικά πίσω σε μια σκηνή; Ίσως είναι το καλοκαίρι δίπλα στο γήπεδο, γεμάτο ιδρώτα, ίσως είναι το ηλιοβασίλεμα στο μπαλκόνι, ίσως είναι το διάλειμμα στην τάξη που μοιράζεσαι κρυφά ένα ποτό. Αυτές οι εικόνες, γεμάτες με τη γεύση του αναψυκτικού, είναι τόσο γλυκές που σε κάνουν να θέλεις να γελάσεις, αλλά και να αναστενάξεις. Έλα, ακολούθησέ με, άνοιξε τρία μπουκάλια αναψυκτικού, μπες σε τρεις σκηνές, και άκου πώς αναβλύζει η νεότητα.

Διάλειμμα στο σχολείο: Το αναψυκτικό είναι μια κλεμμένη μικρή ευτυχία

Ας μιλήσουμε πρώτα για το σχολείο, που είναι το κύριο πεδίο του αναψυκτικού. Στη μέση εκπαίδευση, τα δέκα λεπτά του διαλείμματος ήταν πιο πολύτιμα από το χρυσάφι. Μόλις ακουγόταν το κουδούνι, η τάξη γινόταν σαν να είχε εκραγεί, οι αγόρια έτρεχαν προς το κυλικείο, ενώ τα κορίτσια ψιθύριζαν gossip στις θέσεις τους, μοιράζοντας μια γουλιά από το αναψυκτικό που είχαν κλέψει από το σπίτι. Τότε, τα αναψυκτικά ήταν κυρίως σε γυάλινες φιάλες, βαριές, και όταν τις κρατούσες στο χέρι, ένιωθες μια αίσθηση σταθερότητας. Θυμάμαι τον φίλο μου, τον Χοντρό, που ήταν πολύ καλός στο να κάνει μικρές σκανταλιές κάτω από τη μύτη του δασκάλου. Μια φορά, έβγαλε από την τσάντα του ένα μπουκάλι πορτοκαλί αναψυκτικού, το έβαλε μυστικά κάτω από το θρανίο και μου έκανε νόημα: “Έι, τολμάς να πιεις μια γουλιά;”

Τολμάω, φυσικά! Αυτό είναι το υποχρεωτικό μάθημα της νεότητας! Εμείς οι δύο, σαν κλέφτες, σκύβαμε το κεφάλι, κάνοντας ότι διαβάζαμε, ενώ στην πραγματικότητα βάζαμε το καλαμάκι μέσα στο μπουκάλι και πίναμε εναλλάξ. Οι φυσαλίδες του αναψυκτικού εκρήγνυνται στην γλώσσα, γλυκές και λίγο ενοχλητικές, σαν μια μικρή νίκη που παραβίασε κρυφά μια απαγορευμένη περιοχή. Εκείνη τη στιγμή, η κιμωλία του μαθηματικού τρίζει στον πίνακα, οι τζίτζικες έξω φωνάζουν με χαρά, και εμείς οι δύο, βυθισμένοι στη γλυκιά συνωμοσία του αναψυκτικού, νιώθαμε σαν 007.

Μια φορά, ο Χοντρός ήταν τόσο περήφανος που ήπιε πολύ γρήγορα, και το αναψυκτικό τον έκανε να βήξει, σχεδόν έριξε το μπουκάλι. Ο δάσκαλος γύρισε και το βλέμμα του ήταν σαν προβολέας που μας σάρωσε, και εγώ έβαλα γρήγορα το μπουκάλι στο συρτάρι, προσποιούμενος ότι ήμουν αθώος. Τελικά, ο Χοντρός ήταν πεισματάρης, με κόκκινο πρόσωπο είπε: “Εγώ... έχω φαγούρα στο λαιμό!” Όλη η τάξη γέλασε, ο δάσκαλος αναστέναξε, πιθανόν σκεπτόμενος: Αυτά τα μικρά κουνελάκια, πάλι κάνουν τις σκανταλιές τους. Εκείνη τη στιγμή, το αναψυκτικό δεν ήταν απλώς ένα ποτό, αλλά η μικρή μας δήλωση ανυπακοής, αποδεικνύοντας ότι μπορούμε να κλέψουμε λίγη χαρά για τον εαυτό μας ανάμεσα στα βιβλία και τις εξετάσεις.

Ηλιοβασίλεμα στο μπαλκόνι: Το αναψυκτικό είναι ο χρόνος που επιβραδύνεται

Ας μιλήσουμε για το μπαλκόνι, που είναι ένα κατάλληλο μέρος για να εμφανιστεί το αναψυκτικό. Στη διάρκεια του λυκείου, έμενα στον τέταρτο όροφο ενός παλιού κτιρίου, το μπαλκόνι δεν ήταν μεγάλο, γεμάτο με λουλούδια που φρόντιζε η μητέρα μου, και με τις σχολικές στολές να κρέμονται από την απλώστρα. Κάθε Σαββατοκύριακο το απόγευμα, μου άρεσε να μεταφέρω μια καρέκλα, να κάθομαι στο μπαλκόνι, να ανοίγω ένα μπουκάλι αναψυκτικού και να βλέπω τον ουρανό να βάφεται πορτοκαλί από τον ήλιο. Τότε, το αναψυκτικό για μένα ήταν σαν ένα κουμπί παύσης, που μπορούσε να επιβραδύνει το χρόνο, έστω και για δέκα λεπτά.

Θυμάμαι μια φορά, ένα απόγευμα, μόλις είχα αποτύχει σε μια μεσογειακή εξέταση, και η διάθεσή μου ήταν σκοτεινή σαν τα σύννεφα. Οι γονείς μου δεν ήταν στο σπίτι, ήμουν μόνος στο μπαλκόνι, άνοιξα ένα μπουκάλι λεμονάδας. Εκείνο το “μπαμ”, ήταν σαν να άνοιξε μια ρωγμή στην καταπίεση της καρδιάς μου. Οι φυσαλίδες χόρευαν στο ποτήρι, η ξινή γλυκιά γεύση του λεμονιού μπήκε στη μύτη μου, ήπια μια μεγάλη γουλιά, και ένιωσα ότι ξύπνησα. Η κυρία από το κυλικείο φώναζε: “Το καρπούζι είναι φθηνό!” Ένα παιδί από δίπλα κυνηγούσε μια παχιά γάτα στην αυλή, και από μακριά ερχόταν η μυρωδιά του φαγητού που τηγανίζεται. Εκείνη τη στιγμή, ξαφνικά σκέφτηκα, τι είναι οι εξετάσεις; Η ζωή δεν είναι αυτό το μπουκάλι αναψυκτικού; Λίγο ξινό, λίγο γλυκό, και καθώς πίνεις, περνάει.

Κάποιες φορές, καλούσα τον κολλητό μου, τον Αζέ, να έρθει στο μπαλκόνι να πιούμε αναψυκτικό. Εμείς οι δύο, τρώγοντας τα καθήκοντά μας, χρησιμοποιούσαμε τα μπουκάλια αναψυκτικού ως μικρόφωνα, προσποιούμενοι ότι είμαστε αστέρες της ροκ μουσικής, φωνάζοντας μερικά παραφωνικά τραγούδια. Ο Αζέ αγαπούσε το αναψυκτικό γεύσης λυκίσκου, και αφού το ήπιε, έπρεπε να ρίξει έναν δυνατό ρέψιμο, περήφανα λέγοντας: “Αυτό είναι ανδρικό!” Γέλασα τόσο πολύ που παραλίγο να το φτύσω, τον μάλωσα: “Αυτό είναι σαν βρώμικες κάλτσες γεύσης λυκίσκου!” Αυτά τα ηλιοβασιλέματα, το αναψυκτικό μας συνόδευε από τις εργασίες στα όνειρα, από τα κορίτσια που μας άρεσαν μέχρι το τέλος του σύμπαντος. Το μπουκάλι άδειασαν, η νύχτα βάθυνε, αλλά η γλυκιά αίσθηση φαινόταν να παραμένει για πάντα στο μπαλκόνι.

Γήπεδο μπάσκετ: Το αναψυκτικό είναι το τρόπαιο μετά τον ιδρώτα

Τέλος, ας μιλήσουμε για το γήπεδο μπάσκετ, που είναι η πιο λαμπρή σκηνή του αναψυκτικού. Στην τρίτη τάξη του γυμνασίου, ερωτεύτηκα το μπάσκετ, αν και οι ικανότητές μου ήταν γελοίες, αλλά κάθε φορά που έβαζα ένα καλάθι, ένιωθα σαν τον Μάικλ Τζόρνταν. Το καλοκαίρι, το γήπεδο ήταν ζεστό σαν ατμόσφαιρα, και μετά από μερικούς γύρους, το T-shirt μου ήταν τόσο βρεγμένο που μπορούσα να το στύψω. Μόλις τελείωνε ο αγώνας, όλοι έτρεχαν προς τον πάγκο, προσπαθώντας να αγοράσουν αναψυκτικά. Εκείνη τη στιγμή, ο ήχος του ανοίγματος του μπουκαλιού “μπαμ” ήταν πιο ενθουσιώδης από τις επευφημίες για το καλάθι.

Θυμάμαι μια φορά που παίξαμε με την διπλανή τάξη, και η τάξη μας έχασε άσχημα, όλοι ήμασταν απογοητευμένοι. Ο αρχηγός μας, ο Λάο Γουάνγκ, όμως, δεν το δέχτηκε, έβγαλε από την τσάντα του ένα κουτί αναψυκτικών και είπε με γενναιοδωρία: “Και τι αν χάσαμε, πίνουμε και ξαναπαίζουμε!” Μοίρασε τα μπουκάλια σε όλους, και το παγωμένο αναψυκτικό, μόλις το έβαλες στο στόμα, οι φυσαλίδες εκρήγνυνται σαν πυροτεχνήματα, δροσερές από το λαιμό μέχρι τα πόδια. Καθόμασταν δίπλα στο γήπεδο, πίνοντας αναψυκτικά, σχολιάζοντας τις “άδικες τακτικές” του άλλου, και κάνοντας λίγο θόρυβο, λέγοντας ότι την επόμενη φορά θα τους νικήσουμε. Η γλυκιά γεύση του αναψυκτικού αναμειγνύεται με την αλμυρή γεύση του ιδρώτα, περίεργα αρμονική, σαν να μας λέει: Η νεότητα, αν χάσεις, έχασες, αλλά πιες ένα αναψυκτικό και μπορείς να ξαναπαίξεις.

Μια φορά, έπαιξα με τον Λάο Γουάνγκ σε μονό, στοιχηματίζοντας ένα μπουκάλι αναψυκτικού. Εκείνη την ημέρα, ήμουν τυχερός και έβαλα τρία καλάθια, κάνοντάς τον να φωνάζει: “Εσύ έχεις cheat!” Τελικά, πήγε και αγόρασε ένα μπουκάλι αναψυκτικού γεύσης σταφυλιού, και όταν μου το πέταξε, προσποιήθηκε ότι δεν τον ένοιαζε: “Πιες το, είσαι καλός.” Άνοιξα το μπουκάλι, το ήπια με μια μεγάλη γουλιά, οι φυσαλίδες έλαμπαν κάτω από τον ήλιο, σαν να χρυσώνουν τη μικρή μου νίκη. Αυτό το μπουκάλι αναψυκτικού ήταν πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε τρόπαιο.

Το αναψυκτικό συνεχίζει να αναβλύζει, η νεότητα δεν τελειώνει ποτέ

Αυτό το πράγμα, το αναψυκτικό, είναι μαγικό γιατί πάντα μπορεί να ξυπνήσει κάτι. Η διέγερση του να πίνεις κρυφά στο σχολείο, η ευχαρίστηση της τεμπελιάς στο μπαλκόνι, η ευχαρίστηση του ιδρώτα στο γήπεδο, κάθε μπουκάλι αναψυκτικού είναι σαν μια μικρή κάψουλα χρόνου, γεμάτη με εκείνες τις στιγμές που δεν μπορούν να επιστρέψουν. Ανοίγοντας το καπάκι, οι φυσαλίδες αναβλύζουν, σαν να λέει η νεότητα: “Έι, μην ξεχνάς τον εαυτό σου τότε, πόσο ανόητα γελούσες, πόσο έντονα ζούσες.”

Τώρα που μεγάλωσα, στο τραπέζι μου υπάρχουν περισσότερα καφέ και εμφιαλωμένο νερό, αλλά όταν περνάω από το κυλικείο και βλέπω τα γυάλινα μπουκάλια αναψυκτικού, πάντα σταματώ, αγοράζω ένα μπουκάλι, ανοίγω το καπάκι και ακούω εκείνο το γνωστό “μπαμ”. Εκείνη τη στιγμή, ο χρόνος φαίνεται να γυρίζει πίσω, και πάλι γίνομαι εκείνος ο έφηβος που γελούσε κρυφά κάτω από το θρανίο, ο αφελής που φυσούσε τον αέρα το βράδυ στο μπαλκόνι, ο πεισματάρης που φώναζε “άλλη μια φορά” στο γήπεδο. Η γεύση του αναψυκτικού δεν έχει αλλάξει, οι φυσαλίδες συνεχίζουν να χορεύουν, και η σκιά της νεότητας, είναι ακόμα σε κάποια γωνία, κρυφά αναβλύζοντας.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα περάσεις από το κυλικείο, γιατί να μην πιάσεις ένα μπουκάλι αναψυκτικού, να το ανοίξεις και να ακούσεις εκείνο το “μπαμ”. Ίσως, θα ακούσεις και τη δική σου νεότητα, να σου χαιρετάει με το γουργούρισμα.