Στο δενδροφυτεμένο μονοπάτι της πανεπιστημιούπολης, τα χρυσά φύλλα της γinkgo σχηματίζουν ένα χαλί, ενώ ο αέρας γεμίζει με το άρωμα του γλυκού λωτού και την αναστάτωση της νεότητας. Η Ποίηση από τη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών και η Συνάρτηση από τη Σχολή Μηχανικών περπατούν πλάι-πλάι, τα δάχτυλά τους αγγίζουν περιστασιακά, αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να πιάσει το χέρι του άλλου. Η Ποίηση κοιτάζει τα δάχτυλα των ποδιών της, ψιθυρίζοντας στίχους του Πούσκιν: “Αν η ζωή σε έχει απατήσει…” Η Συνάρτηση σπρώχνει τα μαύρα γυαλιά της μύτης της, το μυαλό της ακόμα αναλύει την παράγωγο εξίσωση που δεν κατάφερε να λύσει χθες το βράδυ. Αυτοί είναι, η Ποίηση από τη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών και η Συνάρτηση από τη Σχολή Μηχανικών, ένα ζευγάρι που στην ακαδημαϊκή γλώσσα είναι “εκ γενετής ασύμβατο”.

Πρώτη συνάντηση: Η πρώτη σύγκρουση της Ποίησης και της Συνάρτησης

Η ιστορία τους ξεκινά στο πρώτο έτος με το κοινό μάθημα “Λογική και Σκέψη”. Η Ποίηση διάλεξε αυτό το μάθημα για να “νιώσει τη ρομαντική πλευρά της φιλοσοφίας”, ενώ η Συνάρτηση το διάλεξε γιατί “η λογική ακούγεται σαν συγγενής της προγραμματισμού”. Στην τάξη, ο καθηγητής έθεσε ένα ερώτημα: “Η αγάπη είναι ελεύθερη βούληση ή πεπρωμένο;” Η Ποίηση σηκώθηκε αμέσως, παραθέτοντας ασταμάτητα στίχους από τον Σαίξπηρ, τον Νερούδα και τον Ταγκόρ, υποστηρίζοντας με πάθος ότι η αγάπη είναι “η αντήχηση της ψυχής, η ψιθυριστή φωνή των άστρων στην καρδιά”. Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα, ακόμα και ο καθηγητής δεν μπόρεσε να αντισταθεί και κούνησε το κεφάλι του.

Όταν ήρθε η σειρά της Συνάρτησης να μιλήσει, καθάρισε το λαιμό της και έβγαλε ένα στυλό για να σχεδιάσει ένα σύστημα συντεταγμένων σε ένα κομμάτι χαρτί: “Ας υποθέσουμε ότι η αγάπη είναι μια συνάρτηση δύο μεταβλητών, x είναι η ελεύθερη βούληση, y είναι η μοίρα, πρέπει να βρούμε μια βέλτιστη λύση…” Δεν είχε προλάβει να τελειώσει, και η τάξη είχε ήδη γελάσει. Η Ποίηση γύρισε το κεφάλι της, κοιτάζοντας αυτόν τον σοβαρό μηχανικό, και τον βρήκε ταυτόχρονα γελοίο και γλυκό. Εκείνη τη στιγμή, της ήρθε μια σκέψη: η λογική του τύπου αυτού είναι σαν μια άλλη γλώσσα.

Μετά το μάθημα, η Συνάρτηση πλησίασε την Ποίηση, κοκκινίζοντας, και είπε: “Η ομιλία σου ήταν πολύ… λογοτεχνική, αλλά πιστεύω ότι η αγάπη μπορεί να μοντελοποιηθεί με μαθηματικά.” Η Ποίηση σήκωσε το φρύδι της και του έδωσε ένα γαλλικό αντίτυπο του “Εραστή”: “Δοκίμασε αυτό, να δούμε αν μπορείς να μοντελοποιήσεις τον αναστεναγμό της Μάργκαρετ Ντυράς.” Η Συνάρτηση πήρε το βιβλίο, γύρισε δύο σελίδες, και με κατσούφιασε είπε: “Γιατί δεν έχει τύπους;” Η Ποίηση γέλασε τόσο πολύ που σχεδόν έπεσε κάτω, αποφασίζοντας να δώσει σε αυτόν τον “τύπο” μια ευκαιρία.

Σύνδρομο ασυμβατότητας στην αγάπη: Το χάσμα της ακαδημαϊκής γλώσσας

Στην αρχή της σχέσης τους, οι διάλογοί τους ήταν σαν δύο υπολογιστές διαφορετικών συστημάτων που προσπαθούν να συνδεθούν στο διαδίκτυο - η σύνδεση διακόπτεται και επανασυνδέεται, και μερικές φορές μπλε οθόνη. Η Ποίηση αγαπούσε να αυτοσχεδιάζει ποιήματα ενώ περπατούσε δίπλα στη λίμνη, όπως: “Τα μάτια σου είναι σαν τα αστέρια του νυχτερινού ουρανού, φωτίζοντας το άγονο σύμπαν μου.” Η Συνάρτηση, αφού το άκουσε, κατσούφιασε και ανάλυσε: “Τα αστέρια του νυχτερινού ουρανού είναι πηγές φωτός, πόση είναι η φωτεινότητα σε λούμεν; Και πώς μπορεί το σύμπαν να είναι άγονο, όταν έχει τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες;” Η Ποίηση, θυμωμένη, χτύπησε το πόδι της: “Μπορείς να μην αναλύεις τη ρομαντική πλευρά σε δεδομένα;”

Από την άλλη πλευρά, η Συνάρτηση είχε και αυτή τις δικές της ανησυχίες. Σε μια ραντεβού, ενθουσιασμένη, μίλησε στην Ποίηση για μία ώρα για την μετασχηματισμένη Fourier, προσπαθώντας να εξηγήσει ότι “οι διακυμάνσεις της αγάπης μπορούν να προσομοιωθούν με την προσθήκη ημιτόνου.” Η Ποίηση, αφού το άκουσε, ρώτησε μπερδεμένη: “Άρα λες ότι η σχέση μας είναι… το άθροισμα μιας σωρού κυμάτων;” Η Συνάρτηση κούνησε το κεφάλι, νομίζοντας ότι επιτέλους το κατάλαβε, αλλά η Ποίηση αναστέναξε: “Πάντα πιστεύω ότι η αγάπη στο ‘Όνειρο του Κόκκινου Παλατιού’ είναι πιο συγκινητική.”

Οι διαφορές στη γλώσσα τους εκδηλώνονταν επίσης στην καθημερινή επικοινωνία. Η επιστολή αγάπης που έγραψε η Ποίηση στη Συνάρτηση ήταν γεμάτη μεταφορές και συμβολισμούς, όπως: “Είσαι ο άνεμος που φυσάει πάνω από τη λίμνη της καρδιάς μου, προκαλώντας αμέτρητους κυματισμούς.” Η Συνάρτηση, αφού την διάβασε, απάντησε σοβαρά: “Ποια είναι η ταχύτητα του ανέμου; Ποια είναι η συχνότητα των κυματισμών;” Η Ποίηση σχεδόν την έσπασε από την οργή. Και η “επιστολή αγάπης” που έδωσε η Συνάρτηση στην Ποίηση ήταν ακόμα πιο παράλογη - ένα Excel φύλλο που κατέγραφε “την βέλτιστη κατανομή χρόνου ραντεβού ανά εβδομάδα”, ακριβώς μέχρι το λεπτό, συνοδευόμενο από ένα διάγραμμα γραμμής που ανέλυε “την τάση της οικειότητας με την πάροδο του χρόνου.” Η Ποίηση κοίταξε το φύλλο για πέντε λεπτά και σιωπηλά δημοσίευσε στο κοινωνικό της δίκτυο: “Για να κάνεις ραντεβού πρέπει να γράφεις κώδικα, ίσως βρήκα έναν ψεύτικο φίλο.”

Επικοινωνία σε διαφορετικές διαστάσεις: Από καυγάδες σε προσαρμογές

Παρά την γλωσσική ασυμβατότητα, προσπαθούσαν να βρουν κοινά σημεία στις “διαστάσεις” του άλλου. Η Ποίηση άρχισε να προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο της Συνάρτησης. Την συνόδευσε στο εργαστήριο, παρακολουθώντας την να ρυθμίζει τον κώδικα, ο ρυθμός του πληκτρολογίου της ήταν σαν μια μυστική τελετή. Ακόμα και δανείστηκε κρυφά ένα αντίτυπο του “Ανώτερης Μαθηματικά”, προσπαθώντας να καταλάβει “τι υπολογίζει τελικά ο απειροστικός.” Το αποτέλεσμα ήταν ότι το πρώτο κεφάλαιο την μπέρδεψε, οπότε ζωγράφισε μικρές λουλούδια και καρδιές στο βιβλίο, προσποιούμενη ότι το είχε καταλάβει.

Η Συνάρτηση επίσης προσπαθούσε να διασχίσει τα όρια. Άρχισε να διαβάζει την ποιητική συλλογή που πρότεινε η Ποίηση, αν και η “Συλλογή Ποιημάτων του Άι Τσινγκ” τον άφησε μπερδεμένο, αλλά ανακάλυψε ότι ο ρυθμός και η μελωδία των ποιημάτων ήταν κάπως παρόμοια με τις περιοδικές συναρτήσεις στην επεξεργασία σήματος. Ακόμα προσπάθησε να γράψει ένα ποίημα για την Ποίηση: “Είσαι η σταθερά μου, σταθερή στην εξίσωση του καρδιοχτύπιού μου.” Η Ποίηση, αφού το διάβασε, γέλασε μέχρι να δακρύσει: “Αυτό το ποίημα είναι λίγο παράξενο, αλλά είναι αρκετά γλυκό.”

Η προσαρμογή τους εκδηλώθηκε επίσης σε λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής. Η Ποίηση αγαπούσε να βγαίνει ραντεβού σε καφετέριες, παραγγέλνοντας έναν καφέ latte και συζητώντας για ταινίες και λογοτεχνία. Η Συνάρτηση όμως πάντα θεωρούσε ότι το Wi-Fi της καφετέριας ήταν πολύ αργό, και όταν παραγγέλνει, συνήθως ρωτούσε τον σερβιτόρο: “Πόσες θερμίδες και πόση καφεΐνη έχει αυτός ο καφές;” Η Ποίηση κάποτε αμφέβαλε αν είχε μετατρέψει το ραντεβού σε συλλογή δεδομένων πειραμάτων. Αργότερα, σκέφτηκε μια λύση, φέρνοντας κάθε φορά ένα ποιητικό βιβλίο στο ραντεβού, διαβάζοντας ένα απόσπασμα και ζητώντας της να το “μεταφράσει” στη γλώσσα της μηχανικής. Για παράδειγμα, διάβασε τον στίχο του Σου Τσι Μο: “Είμαι ένα σύννεφο στον ουρανό”, και η Συνάρτηση σκέφτηκε και είπε: “Είσαι μια μάζα υδρατμού στον υψηλό αέρα, που ανακλά το φάσμα της ζωής μου.” Η Ποίηση έμεινε έκπληκτη για μια στιγμή, θεωρώντας ότι αυτή η μετάφραση ήταν κάπως παράξενη, αλλά απροσδόκητα ρομαντική.

Διασταυρούμενες σπίθες: Όταν η Ποίηση συναντά τη Συνάρτηση

Σιγά-σιγά, ανακάλυψαν ότι η “γλώσσα” του άλλου δεν ήταν εντελώς αντίθετη. Η ποιητικότητα της Ποίησης πρόσθεσε μια πινελιά χρώματος στον κόσμο της Συνάρτησης, ενώ η λογική της Συνάρτησης έδωσε στη ρομαντική πλευρά της Ποίησης μια αίσθηση δομής. Σε ένα φεστιβάλ μουσικής στην πανεπιστημιούπολη, η Ποίηση ανέβηκε στη σκηνή και απήγγειλε ένα πρωτότυπο ποίημα με θέμα “Χρόνος και Αγάπη”. Στεκόταν κάτω από τα φώτα, με φωνή γλυκιά και σταθερή: “Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι, εμείς είμαστε τα ψάρια στο ποτάμι, κολυμπώντας ενάντια στο ρεύμα, μόνο για τη στιγμή της συνάντησης.” Ο Συνάρτηση από κάτω έμεινε άφωνος, νιώθοντας για πρώτη φορά ότι οι μεταφορές της λογοτεχνίας είναι πιο συγκινητικές από τις εξισώσεις.

Μετά την εκδήλωση, η Συνάρτηση τράβηξε την Ποίηση και είπε ενθουσιασμένα: “Το ποίημά σου μου θύμισε την ανάλυση χρονοσειρών! Η αγάπη είναι σαν μια μη σταθερή διαδικασία, αν και τυχαία, αλλά πάντα έχει κάποιον κανόνα.” Η Ποίηση γύρισε τα μάτια της, αλλά δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελό της: “Αυτός ο τύπος, όταν γίνεται ρομαντικός, έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα.”

Μια άλλη φορά, η Συνάρτηση, για να γιορτάσει τα γενέθλια της Ποίησης, έγραψε ένα μικρό πρόγραμμα: μια κινούμενη καρδιά, που περιλάμβανε τις συνομιλίες τους, κάθε φράση αγάπης θα εμφανίζεται τυχαία. Η Ποίηση, βλέποντας την οθόνη με το “Σ’ αγαπώ σε κάθε σύστημα συντεταγμένων”, συγκινήθηκε και τον αγκάλιασε: “Αυτός ο τύπος, επιτέλους έχει λίγο ποιητικότητα!”

Η πολυδιάστατη εξίσωση της αγάπης

Η σχέση τους είναι σαν μια εξίσωση χωρίς τυπική απάντηση, μερικές φορές συγκλίνει, μερικές φορές αποκλίνει. Η Ποίηση μερικές φορές εξακολουθεί να θυμώνει με τη “λογική του άντρα” της Συνάρτησης, όπως όταν της δίνει δώρα συνοδευόμενα από μια “ανάλυση κόστους-οφέλους”, εξηγώντας γιατί αυτό το κασκόλ είναι “η πιο οικονομική επιλογή”. Η Συνάρτηση επίσης παραπονιέται για τα “πολύ μη γραμμικά” συναισθήματα της Ποίησης, που τον μπερδεύουν. Αλλά έμαθαν να αγκαλιάζονται μετά από καυγάδες και να επικοινωνούν μετά από παρεξηγήσεις.

Μια νύχτα, ξαπλωμένοι στο γρασίδι του γηπέδου κοιτάζοντας τα αστέρια. Η Ποίηση δείχνει τον νυχτερινό ουρανό και λέει: “Κοίτα, αυτό είναι το αστερισμός της Λύρας, που σύμφωνα με τον μύθο είναι η λύρα του Ορφέα, παίζοντας τη μελωδία της αγάπης.” Η Συνάρτηση κούνησε το κεφάλι και πρόσθεσε: “Ο κύριος αστέρας της Λύρας, ο Βέλγιος, απέχει περίπου 25 έτη φωτός από τη Γη, και η φωτεινότητά του είναι 40 φορές μεγαλύτερη από του ήλιου.” Η Ποίηση γέλασε: “Εντάξει, η Συνάρτησή μου, η αγάπη μας εκτείνεται σε 25 έτη φωτός, τι λες;”

Η Συνάρτηση έμεινε έκπληκτη για μια στιγμή και απάντησε σοβαρά: “Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε υπερφωτεινές επικοινωνίες για να μεταδώσουμε την αγάπη σε πραγματικό χρόνο.” Η Ποίηση γέλασε και τον χτύπησε: “Αυτός ο τύπος, πότε θα μάθεις να λες κανονικές φράσεις αγάπης;” Η Συνάρτηση έσκαψε το κεφάλι του και χαμογέλασε: “Μαθαίνω, θα σου γράψω μια συνάρτηση, με παράμετρο την αγάπη, και έξοδο την αιωνιότητα.”

Η ιστορία τους συνεχίζεται, σαν ένα ατελείωτο ποίημα, όπως και μια άλυτη εξίσωση. Μεταξύ της λογοτεχνικής ατμόσφαιρας της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών και του κώδικα της Σχολής Μηχανικών, χτίζουν μια γέφυρα με την αγάπη, ακόμα και αν περιστασιακά τρέμει, είναι αρκετή για να τους κρατήσει χέρι-χέρι στο δρόμο.