Το καλοκαίρι στη πλατεία, το πλήθος θορυβώδες, ο ιδρώτας εξατμίζεται, οι παγιέτες λάμπουν. Η Φανγκ Τζιε στέκεται στην πρώτη σειρά, με καλλίγραμμο σώμα, γυρίζει και σηκώνει το χέρι της, αμέσως προκαλεί ενθουσιώδη χειροκροτήματα από το πλήθος. Κι εγώ κάποτε ήμουν μαγεμένος, πίστευα ότι αυτό ήταν ο πιο όμορφος χορός στον κόσμο, το κέντρο της προσοχής όλων, το πιο λαμπερό διαμάντι στην αίθουσα της τέχνης. Τότε δεν ήξερα ότι η λαμπερή χορευτική κίνηση δεν ήταν παρά η ροή του φωτός έξω από την πόρτα, και καθώς ήμουν στο κατώφλι, μπέρδευα τα συνηθισμένα πυροτεχνήματα με λαμπερούς αστέρες.

Αργότερα, μπήκα στην αίθουσα χορού, υπό την αυστηρή καθοδήγηση του δασκάλου, για πρώτη φορά προσπαθώντας να σηκώσω τις μύτες των ποδιών μου, σαν ένα νεογέννητο ζώο που εξερευνά έναν άγνωστο κόσμο. Τότε κατάλαβα ότι μια φαινομενικά ελαφριά περιστροφή απαιτεί οι αστράγαλοι να είναι τεντωμένοι όπως χορδές τόξου, οι μύτες των ποδιών να αντέχουν το βάρος ολόκληρου του σώματος, ενώ οι κεντρικοί μύες πρέπει να είναι σταθεροί όπως βράχος. Κάθε κίνηση είναι σαν ένα ακριβές όργανο, αποτελούμενη από αμέτρητα μικροσκοπικά μέρη που συνδέονται τέλεια, όπως η βύθιση των ωμοπλατών, η ανύψωση των πλευρών και η εσωτερική κίνηση του κόκκυγα. Αυτές οι λεπτομέρειες και η μονοτονία των "κανόνων" αναμορφώνουν σιωπηλά την οπτική μου, όπως τα αστέρια τη νύχτα.

Επιστρέφοντας στην πλατεία, η φιγούρα της Φανγκ Τζιε παραμένει κομψή. Αλλά τα μάτια μου δεν μπορούν πια να παρασυρθούν από την επιφανειακή θορυβώδη ατμόσφαιρα — βλέπω τις αδέξιες γωνίες μεταξύ των κινήσεων, βλέπω την αδυναμία της δύναμης, βλέπω την ασταθή ισορροπία κατά την περιστροφή. Το παλιό, που κάποτε με μάγευε με την "ομορφιά" του, αποκαλύπτει την τραχιά άμμο και τα βράχια στην παραλία μετά την υποχώρηση της παλίρροιας, αποκαθιστώντας την αληθινή του φύση που δεν έχει υποστεί επεξεργασία από επαγγελματικούς κανόνες.

Τυχαία, ο κόσμος της φωνητικής τέχνης είναι παρόμοιος. Κάποτε, ένας φίλος τραγούδησε σε μια συγκέντρωση, και η δυνατή και καθαρή φωνή του με εντυπωσίασε, πίστευα ότι ήταν η φωνή του ουρανού. Μέχρι που εγώ ο ίδιος στην τάξη φωνητικής, ο δάσκαλος με άγγιξε ελαφρά στον λαιμό, διορθώνοντας ξανά και ξανά πώς να εμβαθύνω την αναπνοή στην κοιλιά, πώς να αφήσω τον λαιμό να βυθιστεί φυσικά όπως ένα ήρεμο άγκιστρο, και πώς να αφήσω τη φωνή να ρέει φυσικά όπως ένα ρυάκι, και όχι απλώς να φωνάζω με δύναμη. Ο δάσκαλος επαναλάμβανε: "Ο λαιμός πρέπει να είναι σαν μια πέτρα που βυθίζεται στον πάτο του νερού, τότε η φωνή μπορεί να είναι γεμάτη και ομαλή, αλλιώς θα είναι σαν ο άνεμος που περνά από ξερά κλαδιά, μόνο οξύς, χωρίς υγρασία."

Όταν τα αυτιά μου φωτίστηκαν σιωπηλά από αυτούς τους κανόνες, ακούγοντας ξανά τον φίλο μου να τραγουδά, αμέσως εντόπισα την αδυναμία στη φωνή του — ο λαιμός του προσπαθεί να ανέβει, η αναπνοή του συγκρούεται και τρίβεται στον λαιμό, και η "υψηλή" που κάποτε θαύμαζα, αποκαλύπτει την ξηρή και ενοχλητική υφή της, σαν χαλίκι που τρίβεται πάνω σε γυαλί.

Αποδείχθηκε ότι η εκτίμηση της τέχνης δεν είναι ποτέ μια αυθόρμητη ροή από έμφυτη διαίσθηση, αλλά απαιτεί τους επαγγελματικούς κανόνες ως κλειδί αποκωδικοποίησης. Οι άνθρωποι έξω βλέπουν τη φασαρία, αυτό που βλέπουν είναι μόνο η επιφανειακή λάμψη; Μόνο αυτοί που μπαίνουν μέσα μπορούν να κατανοήσουν την ουσία του κόσμου. Κατανοώντας τους κανόνες, καταλαβαίνεις ότι πίσω από μια φαινομενικά αυθόρμητη πινελιά, κρύβεται δεκαετίες ακριβούς ελέγχου της έντασης και της υγρασίας του μελανιού; Κάτω από μια ζωντανή μουσική σύνθεση, κρύβεται η ακριβής κατασκευή της αρμονίας και της αντίστιξης όπως η αρχιτεκτονική. Οι κανόνες δεν είναι αλυσίδες, αλλά το μοναδικό κλειδί για να ανοίξουν την μυστική αίθουσα της τέχνης. Μας επιτρέπουν να διαπεράσουμε την ομίχλη της επιφανειακής λάμψης και να αγγίξουμε τη στέρεη δομή και τη λαμπρότητα της τέχνης που έχει υποστεί σφυρηλάτηση.

Αυτό δεν είναι μια προώθηση της επαγγελματικής αλαζονείας που περιφρονεί τα πάντα. Η ζωντάνια της τέχνης συχνά αναδύεται από την απλή γη, και η ενθουσιώδης χορευτική κίνηση και η αυθόρμητη φωνή σε συγκεντρώσεις έχουν τη δική τους ζωτικότητα και ειλικρίνεια. Ωστόσο, οι κανόνες προσφέρουν μια ικανότητα να διαπερνούν την επιφάνεια και να φτάνουν στην ουσία. Σου επιτρέπουν να κατανοήσεις γιατί ορισμένα έργα μπορούν να διασχίσουν τη ροή του χρόνου και να γίνουν όλο και πιο λαμπερά, ενώ άλλες φασαρίες θα διαλυθούν τελικά όπως οι φυσαλίδες. Οι κανόνες είναι ένα σημαντικό μέτρο που διαχωρίζει τα φευγαλέα πυροτεχνήματα από τα πραγματικά καλλιτεχνικά αστέρια.

Αυτοί οι κανόνες είναι επίσης μια σήραγγα που γεφυρώνει το βαθύ χάσμα μεταξύ του θεατή και του δημιουργού. Όταν μπορείς να δεις την ισορροπία της δύναμης και της ομορφιάς από την τεντωμένη καμάρα του χορευτή, και να ακούσεις τη ροή των συναισθημάτων από την αναπνοή του τραγουδιστή, δεν είσαι πια ένας θεατής που παρακολουθεί από μακριά, αλλά γίνεσαι ένας γνώστης που μπορεί να συντονιστεί με το πνεύμα του δημιουργού. Αυτοί οι κανόνες δεν είναι για να κάνουν την τέχνη να παραμείνει κλειδωμένη και μυστική για λίγους, αλλά για να δώσουν στο κοινό μια σκάλα, ώστε να μπορέσουν να αναρριχηθούν και να απολαύσουν το πιο ευρύ και μεγαλοπρεπές τοπίο της τέχνης.

Έτσι, όταν ξαναβρίσκουμε την τέχνη, είτε είναι χορός, τραγούδι, ζωγραφική ή θέατρο, ας κρατήσουμε μια δόση σεβασμού και περιέργειας για τους "κανόνες". Μόνο με υπομονή και εξερεύνηση της υφής και της δομής των κανόνων, το αισθητικό μας μάτι μπορεί να φωτιστεί πραγματικά. Αυτή η πόρτα δεν απορρίπτει κανέναν που χτυπά.

Πίσω από την πόρτα δεν υπάρχουν φανταστικά χειροκροτήματα, αλλά η αντήχηση της τέχνης που μπορεί να κλονίσει την ψυχή.