Από πού προέρχεται η εικόνα της ευγενικής διακυβέρνησης

Ο Λιου Μπέι κέρδισε τη φήμη του "κυβερνήτη της ευγενικής διακυβέρνησης" στις μεταγενέστερες εποχές, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη λογοτεχνική απεικόνιση του "Ρομαντισμού των Τριών Βασιλείων". Ο Λο Γκουάντζονγκ, με τον άξονα "σεβασμός στον Λιου και υποτίμηση στον Τσάο", απεικόνισε τον Λιου Μπέι ως ήρωα που σέβεται τους ικανούς, κατανοεί τους πολίτες και είναι γενναιόδωρος και δίκαιος. Για παράδειγμα, η "τριπλή επίσκεψη στη καλύβα" για να προσκαλέσει τον Ζουγκέ Λιάνγκ, το "κλάμα για τον Ζοου Γιου" που δείχνει ταπεινότητα, και η "γλωσσική αντιπαράθεση με τους σοφούς" που επιδεικνύει κομψότητα, όλα αυτά καθόρισαν τον Λιου Μπέι ως πρότυπο αρετής.

Ωστόσο, από την οπτική της επίσημης ιστορίας, αν και η έννοια της "ευγενικής διακυβέρνησης" του Λιου Μπέι έχει ίχνη, οι εκφράσεις της είναι κυρίως πολιτικές στρατηγικές και όχι καθαρά ηθικές επιλογές. Για παράδειγμα, το "Ιστορία των Τριών Βασιλείων" καταγράφει ότι όταν ο Λιου Μπέι έφτασε για πρώτη φορά στην επαρχία Τζινγκζού, παρείχε ευεργεσίες στους πολίτες και προσέλκυσε πολλούς να τον ακολουθήσουν. Μετά την κατάληψη της επαρχίας Γιτσόου, εφάρμοσε πολιτική ευγένειας και αποκατάστασης της γεωργίας, κερδίζοντας την υποστήριξη του λαού. Αυτές οι ενέργειες, αν και ωφέλησαν τους πολίτες, ανταγωνίζονταν επίσης την πραγματική ανάγκη ενός αναδυόμενου καθεστώτος να αποκτήσει νομιμότητα.

Με άλλα λόγια, η εικόνα του Λιου Μπέι ως "ευγενικού" είναι ένας συνδυασμός προσωπικής φήμης και πολιτικών αναγκών. Ήξερε καλά ότι η καταγωγή του ήταν ταπεινή και ότι του έλειπε η βάση, και μόνο μέσω της "ευγένειας" μπορούσε να εδραιώσει την πολιτική του νομιμότητα και να σταθεί στον ανταγωνισμό των ηγετών. Έτσι, η λεγόμενη "ευγενική διακυβέρνηση" είναι τόσο πολιτική στρατηγική του Λιου Μπέι όσο και η προσδοκία και η προβολή των μελλοντικών λογοτεχνών για την ιδέα του βασιλικού δρόμου.

Η ευγένεια και η πραγματικότητα στην πολιτική πρακτική

Η συζήτηση σχετικά με το αν ένα καθεστώς εφαρμόζει ευγενική διακυβέρνηση εξαρτάται από το αν οι πολιτικές του ιδέες και οι κυβερνητικές του ενέργειες πραγματικά ωφελούν τους πολίτες. Στη διαδικασία διακυβέρνησης του Λιου Μπέι στη Σιου, αν και υπήρξαν κάποιες ευγενικές πολιτικές, υπήρξαν επίσης πολλές ενέργειες που αντιφάσκουν με την έννοια της "ευγένειας", αποκαλύπτοντας την πολυπλοκότητα του στυλ διακυβέρνησής του.

Στην αρχή της εισόδου του Λιου Μπέι στην επαρχία Σιου, πράγματι παρουσίασε πολιτικές για την ευημερία των πολιτών. Διέταξε τη μείωση των φόρων, την αποκατάσταση των υδάτινων έργων και την αποκατάσταση της γεωργίας, επιτρέποντας στους πολίτες της Σιου, που υπέφεραν από πολέμους, να αναπαυθούν και να ανακάμψουν. Οι ιστορικοί της Σιου συχνά τον αποκαλούν "με ευγένεια κυβερνά και οι πολίτες επιστρέφουν", και υπάρχει και ο θρύλος "δρόμοι χωρίς κλοπές", που δείχνει ότι οι αρχικές κυβερνητικές του υποθέσεις κέρδισαν την υποστήριξη του λαού.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της κατάληψης της Γιτσόου, ο Λιου Μπέι δεν ακολούθησε πλήρως τις αρχές της "ευγένειας". Αρχικά, με το πρόσχημα της συμμαχίας, χρησιμοποίησε στρατό για να εισέλθει στη Σιου, και στη συνέχεια, μέσω της σταδιακής αποδυνάμωσης του Λιου Ζανγκ και στρατιωτικής πίεσης, κατέλαβε την περιοχή του. Αυτή η ενέργεια, αν και οδήγησε σε μεγάλη επιτυχία, παραβίασε την κομφουκιανική διδασκαλία της "ευγένειας και της αλήθειας" και προκάλεσε δυσαρέσκεια σε ορισμένες οικογένειες ευγενών.

Επιπλέον, μετά τη δολοφονία του Γκουαν Γιου, ο Λιου Μπέι ξεκίνησε τον πόλεμο του Ιλίνγκ, επιτιθέμενος στο Γου. Αυτή η μάχη όχι μόνο εξάντλησε σοβαρά τις δυνάμεις του κράτους, αλλά προκάλεσε επίσης μαζική μετανάστευση και πείνα, καταλήγοντας σε μια καταστροφική ήττα. Αυτή η ενέργεια δεν έλαβε υπόψη την ταλαιπωρία των πολιτών και δεν αντανάκλασε την οδό της ευγένειας, αποδεικνύοντας ότι οι αποφάσεις του περιλάμβαναν επίσης υπολογισμούς που προέρχονταν από συναισθηματικές και εκδικητικές προθέσεις.

Επομένως, αν και οι κυβερνητικές υποθέσεις του Λιου Μπέι δεν έλειπαν από την έννοια της ηθικής διακυβέρνησης, σε κρίσιμες στιγμές ήταν δύσκολο να απελευθερωθούν από τους περιορισμούς της πραγματικής πολιτικής, και η "ευγενική διακυβέρνηση" του εκφράζει περισσότερο μια μέθοδο διακυβέρνησης παρά μια ηθική προσήλωση που υπερβαίνει τη λογική της εξουσίας.

Συγκρίνοντας τον Τσάο Τσάο, είναι η ευγενική διακυβέρνηση πιο αποτελεσματική;

Η σύγκριση της "ευγενικής διακυβέρνησης" του Λιου Μπέι με την "νομική διακυβέρνηση" του Τσάο Τσάο συχνά χρησιμοποιείται από τους μεταγενέστερους για να συγκρίνουν τις πολιτικές ιδέες του βασιλικού δρόμου και της τυραννίας. Ο Λιου Μπέι τονίζει την ηθική και την ευγένεια, ενώ ο Τσάο Τσάο υποστηρίζει τη νομική τάξη και την αποτελεσματικότητα, με τις δύο στυλ να έχουν τα πλεονεκτήματά τους και να αντανακλούν διαφορετικές κατανοήσεις της δομής της εξουσίας.

Στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Τσάο Τσάο, το κράτος του Wei έδωσε σημασία στους νόμους, προσέλαβε ανθρώπους με βάση την ικανότητά τους και είχε αυστηρούς κανόνες. Αν και κατηγορήθηκε ως "συνωμότης", τα αποτελέσματα της σταθεροποίησης της κεντρικής πεδιάδας, της εφαρμογής του συστήματος αποικισμού και της εξυγίανσης της διοίκησης είναι προφανή. Σε σύγκριση, η κυβέρνηση του Λιου Μπέι, αν και σέβεται τους ικανούς, έχει προφανώς ανεπαρκή δύναμη στην τοπική διακυβέρνηση και την οικοδόμηση θεσμών.

Για παράδειγμα, όσον αφορά την πολιτική οργάνωση στην επαρχία Γιτσόου, αν και ο Λιου Μπέι χρησιμοποίησε τους Ζουγκέ Λιάνγκ και Φα Ζενγκ, το διοικητικό του σύστημα ήταν χαλαρό, εξαρτώμενο από τις προσωπικές ικανότητες και έλλειπε συστηματική σκέψη για τη διακυβέρνηση. Ο Τσάο Τσάο, από την άλλη πλευρά, ίδρυσε τη θέση του Σιλί Τζιαο Γουέι, ενοποίησε τις διοικήσεις των τεσσάρων επαρχιών Τζι, Γιαν, Τσινγκ και Σιου, και έκανε το γραφειοκρατικό σύστημα πιο κανονικοποιημένο, θέτοντας σταδιακά τα θεμέλια για την ενοποίηση του κράτους του Καο Γουέι.

Επιπλέον, αν και ο Λιου Μπέι είχε μια διάθεση ανοχής στην επιλογή ανθρώπων, υπήρχε επίσης η κακή συνήθεια της μεροληψίας. Για παράδειγμα, η τοποθέτηση των Μι Ζου και Τζιαν Γιονγκ σε σημαντικές θέσεις προήλθε κυρίως από προσωπικά συναισθήματα και όχι από καθαρή επιλογή ικανότητας. Αυτή η "προτεραιότητα στα συναισθήματα" αν και συμβαδίζει με τη λογική της ευγένειας, μπορεί να βλάψει την δημόσια εμπιστοσύνη και να επηρεάσει την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης.

Επομένως, αν και η "ευγενική διακυβέρνηση" του Λιου Μπέι έχει ηθική έλξη, είναι δύσκολο να συγκριθεί με την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης και την οικοδόμηση θεσμών του Τσάο Τσάο, υποδεικνύοντας ότι το πολιτικό του στυλ είναι πιο κοντά σε μια "ηθική διακυβέρνηση" που καθοδηγείται από την προσωπική γοητεία παρά σε μια "καλή διακυβέρνηση" με σαφή νομική βάση.

Η κρίση διακυβέρνησης και η αποτυχία της ευγενικής διακυβέρνησης στο τέλος της Σιου Χαν

Μετά τον θάνατο του Λιου Μπέι, ο Ζουγκέ Λιάνγκ ανέλαβε ως σύμβουλος, προσπαθώντας να συνεχίσει την παράδοση της "ευγενικής διακυβέρνησης". Τηρούσε τις αρχές της "καθαρότητας, της λιτότητας και της ευγένειας", και πολλές φορές επιτέθηκε προς τον βορρά για να αποκαταστήσει τη δυναστεία Χαν. Ωστόσο, αν και το καθεστώς της Σιου Χαν κατάφερε να διατηρηθεί κάτω από τη διακυβέρνησή του, ήταν πάντα δύσκολο να ξεφύγει από την δύσκολη κατάσταση, αποκαλύπτοντας τους περιορισμούς της έννοιας της "ευγενικής διακυβέρνησης" υπό τις συνθήκες έλλειψης πόρων και καθυστέρησης θεσμών.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ζουγκέ Λιάνγκ, αν και η κοινωνία μπορούσε να διατηρηθεί, η υπερβολική εξάρτηση από τη στρατηγική των επιθέσεων προς τον βορρά οδήγησε σε τεράστια οικονομική πίεση και εξάντληση των πολιτών. Ιδιαίτερα στην τελευταία φάση, ο Τζιανγκ Βέι, συνεχίζοντας την κληρονομιά του, συμμετείχε σε συνεχείς πολέμους, με τους πολίτες να επιβαρύνονται βαριά και την τοπική παραγωγικότητα να υποβαθμίζεται, οδηγώντας τη Σιου Χαν σε μια μη αναστρέψιμη περίοδο παρακμής.

Από την άποψη της φύσης του καθεστώτος, η Σιου Χαν δεν ήταν πραγματικά ένα θεσμικό κράτος, αλλά περισσότερο ένα "οικογενειακό καθεστώς" που συντηρείται από ηθικές αρχές. Όταν ο Λιου Μπέι ίδρυσε το κράτος, αυτοπαρουσιάστηκε ως "απόγονος του Τζινγκ Βανγκ της Κεντρικής Σαγκάης", τονίζοντας την καθαρότητα της καταγωγής για να κερδίσει την υποστήριξη του λαού, αλλά δεν κατάφερε να οικοδομήσει ένα αποτελεσματικό πολιτικό σύστημα και θεμέλια διακυβέρνησης. Η κυβερνητική του τάξη στηριζόταν κυρίως στην ηθική του επιρροή, και μόλις ο ηγέτης άλλαξε, ήταν δύσκολο να διατηρηθεί.

Επομένως, η παρακμή της Σιου Χαν δεν είναι μόνο αποτέλεσμα στρατιωτικής ήττας, αλλά και απόδειξη της αποτυχίας του μοντέλου διακυβέρνησης. Η ευγενική διακυβέρνηση, ως ιδανικό διακυβέρνησης, αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις στην κατανομή πόρων, την οικοδόμηση θεσμών και την ενοποίηση της εξουσίας, και τελικά δεν μπόρεσε να αποτρέψει την κατάρρευση της Σιου Χαν.

Είναι η ευγενική διακυβέρνηση απλώς ένα προϊόν ιστορικής εξωραϊσμού;

Από την οπτική της πολιτισμικής αποδοχής των μεταγενέστερων εποχών, ο Λιου Μπέι έγινε σύμβολο της "ευγενικής διακυβέρνησης" και σχετίζεται στενά με την αξιακή προβολή των λογοτεχνών. Από την εποχή της Σονγκ, η κομφουκιανική σκέψη δίνει σημασία στην ορθότητα των ονομάτων και την ηθική, και οι διανοούμενοι τείνουν να εξωραΐζουν την εικόνα του Λιου Μπέι ως "κυβερνήτη που υποτάσσει τους ανθρώπους με την αρετή", προκειμένου να αντισταθούν στην πραγματική πολιτική του στρατηγικού υπολογισμού.

Ιδιαίτερα στο "Ρομαντισμό των Τριών Βασιλείων", ο Λο Γκουάντζονγκ, μέσω πολλών καλλιτεχνικών επεξεργασιών, ανέδειξε την εικόνα του Λιου Μπέι ως "πιστού, ηθικού και ευγενικού" στο απόγειό της. Για παράδειγμα, τη στιγμή του θανάτου του, "κοίταξε τον ουρανό και αναστέναξε, αδυνατώντας να αντέξει την ανθρώπινη κατάσταση", φανερώνοντας μια τραγική και συγκινητική διάσταση. Όταν διόρισε τον Ζουγκέ Λιάνγκ ως πρωθυπουργό, εξέφρασε την "εμπιστοσύνη και την ευσπλαχνία", αποκαλύπτοντας βαθιά εμπιστοσύνη και συμπόνια. Αυτές οι σκηνές ενίσχυσαν την κεντρική αφήγηση του "ο ευγενής δεν έχει αντίπαλο", προκαλώντας ηθική ταύτιση στους αναγνώστες.

Ωστόσο, υπάρχει πάντα απόσταση μεταξύ της ιστορίας και της μυθοπλασίας. Αν και η λογοτεχνική δημιουργία μπορεί να προσδώσει στους χαρακτήρες συναισθηματική πληρότητα και πνευματική ύψωση, δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική πραγματικότητα. Οι αντιφατικές συμπεριφορές του Λιου Μπέι στην πραγματική ιστορία, όπως η βίαιη κατάληψη της Γιτσόου, η στρατιωτική επιθετικότητα και η μεροληπτική επιλογή ανθρώπων, δείχνουν ότι δεν ήταν ένας καθαρός ευγενής, αλλά ένας πολιτικός που συνεχώς προσπαθούσε να συμβιβάσει τα ιδανικά με την πραγματικότητα.

Από αυτή την οπτική, η "ευγενική διακυβέρνηση" μοιάζει περισσότερο με ένα σύμβολο, μια προβολή των διανοούμενων για τον ιδανικό μονάρχη, παρά μια πλήρη απεικόνιση της πολιτικής πρακτικής του Λιου Μπέι.

Επαναξιολόγηση της έννοιας της "ευγενικής διακυβέρνησης"

Αν και η κυβέρνηση του Λιου Μπέι δεν εφαρμόζει πλήρως την ευγενική διακυβέρνηση στην πραγματικότητα και τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του δεν είναι τέλεια, δεν θα πρέπει να απορριφθεί εντελώς η σημασία της έννοιας της "ευγενικής διακυβέρνησης". Στο πλαίσιο της κατάρρευσης των ηθών και των συνεχών πολέμων κατά την ύστερη δυναστεία Χαν, ο Λιου Μπέι ύψωσε τη σημαία της ευγένειας, φέρνοντας στους πολίτες μια αίσθηση συναισθηματικής ανήκειας και προσδοκίας για τάξη. Έδωσε σημασία στην ηθική διακυβέρνηση, σεβόταν τους ικανούς και παρείχε προνόμια στους διανοούμενους, προσφέροντας ένα καταφύγιο για την πνευματική τάξη κατά τη διάρκεια των πολέμων, και διατηρώντας τη "παράδοση της ευγένειας" ως πολιτιστική φλόγα για τις μελλοντικές πολιτικές πολιτισμούς.

Πιο σημαντικό είναι ότι η ευγενική διακυβέρνηση δεν είναι μόνο μια στρατηγική διακυβέρνησης, αλλά και ένα πολιτικό ηθικό πρότυπο. Σε μια εποχή όπου οι στρατηγικές και οι σιδηρές κατακτήσεις είναι ο κανόνας, κάποιοι εξακολουθούν να προσπαθούν να υποτάξουν τους ανθρώπους με την αρετή και να καλέσουν τους πολίτες με την ευγένεια, κάτι που έχει σημαντική συμβολική αξία. Ακόμη και αν δεν μπορεί να επιτευχθεί πλήρως, είναι μια κατεύθυνση που αξίζει να επιδιωχθεί.

Επομένως, η κυβέρνηση του Λιου Μπέι ίσως να μην μπορεί να γίνει το τέλειο παράδειγμα της "ευγενικής διακυβέρνησης", αλλά είναι μια από τις σπάνιες πολιτικές οντότητες στην παραδοσιακή ιστορία της Κίνας που τοποθέτησε την "ιδέα του βασιλικού δρόμου" στην πρακτική ατζέντα. Η επιτυχία και η αποτυχία του δεν είναι μόνο θέμα ατομικών ικανοτήτων, αλλά αντικατοπτρίζει επίσης την αιώνια ένταση μεταξύ της ιδέας της ευγενικής διακυβέρνησης και της πραγματικής δομής της εξουσίας.