Οι ειδικοί στο σεμινάριο δηλώνουν με σιγουριά: “Αν όλοι οι άνδρες παντρευτούν, τα περιστατικά βίας θα μειωθούν φυσικά. Με την αύξηση των νεογέννητων, η οικονομική πίεση θα ανακουφιστεί.” Στην παρουσίαση πίσω του, γράφει με έντονα γράμματα: “Ο γάμος είναι η ασφαλιστική βαλβίδα της κοινωνίας, η αναπαραγωγή είναι η αέναη μηχανή της οικονομίας.” Το κοινό κάτω από τη σκηνή κουνάει το κεφάλι του, σαν να πιστεύει ότι το γραφείο γάμου είναι η προέκταση του αστυνομικού τμήματος και η αίθουσα τοκετού συνδέεται άμεσα με το χρηματιστήριο. Αυτή η υψηλή θεωρία καλύπτει την πραγματικότητα με ομίχλη - υπάρχει άραγε μια γη της επαγγελίας μέσα στην πολιορκημένη πόλη;

Πολυγαμία για τη σταθερότητα: Η παράλογη κωμωδία της μεταφοράς βίας

Όταν ο Ζανγκ Σαν παντρεύεται τη δεύτερη “σύζυγό” του στο χωριό, οι θεατές θαυμάζουν: “Τώρα θα είναι ήσυχος!” Ωστόσο, ο ψυχρός ορισμός του νόμου διαλύει αυτή την ψευδαίσθηση - η κατηγορία της bigamy είναι σαφής. Η κόκκινη κορδέλα του γάμου δεν έχει ξεθωριάσει, και η οικογένεια του Ζανγκ έχει ήδη μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Οι δύο σύζυγοι γίνονται εχθροί για την κατανομή πόρων, ενώ τα παιδιά κλαίνε από τις σπρωξιές. Όταν ο Ζανγκ Σαν χτυπά τη “μη υπάκουη” νέα σύζυγό του, εφαρμόζει μια παραμορφωμένη λογική: η οικογένεια έχει γίνει η ζώνη απορροής της βίας, σαν να πιστεύει ότι αν χτυπήσει τους δικούς του, η κοινωνία θα είναι ειρηνική.

Αυτή η κωμωδία μεταφοράς βίας αποκαλύπτει τα δόντια της στην έρευνα για τους πρόωρους γάμους στην Σιντζιάνγκ. Οι γυναίκες που γίνονται γιαγιάδες στα 34 τους, βρίσκονται μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα όπου το 50% των νυφών είναι κάτω των 18 ετών. Όταν ο γάμος μετατρέπεται σε γραμμή παραγωγής πληθυσμού, οι νομικές εγγυήσεις γίνονται κενές. Οι κοπέλες που αναγκάζονται σε πρόωρους γάμους χάνουν όχι μόνο τη νεότητα τους κατά τη διάρκεια της τελετής Νίκα, αλλά και την τραγωδία του να γίνουν θυσία του σώματος για να αποκτήσουν “τάξη”. Μέσα στην πολιορκημένη πόλη, η βία απλώς αλλάζει ρούχα.

Νόμος της Αϊτής: Η χρεοκοπία του μύθου της αναπαραγωγής

Στην Αϊτή, κάτω από τον άνεμο της Καραϊβικής, οι άνδρες αναγκάζονται να προχωρήσουν με βάρος μέσα στον γάμο. Οι κυβερνητικοί νόμοι είναι σαν σπαθί πάνω από το κεφάλι: οι ενήλικες άνδρες πρέπει να παντρευτούν τουλάχιστον τρεις συζύγους, αλλιώς θα αντιμετωπίσουν τριετή φυλάκιση. Στους δρόμους, οι πλούσιοι αγκαλιάζουν και επιδεικνύονται, ενώ οι απελπισμένοι σύζυγοι στις παραγκουπόλεις τερματίζουν τη ζωή τους κάτω από το φως του φεγγαριού - η πολυγαμία γίνεται το τελευταίο άχυρο που σπάει την πλάτη της καμήλας.

Αυτό το κρατικό πείραμα γάμου έχει προκαλέσει καταστροφή: οι σύζυγοι αναγκάζονται να μετακινούνται από οικογένεια σε οικογένεια, εξαντλημένοι. Οι σύζυγοι ανταγωνίζονται η μία την άλλη από ζήλια. Ακόμα πιο τρομακτικό είναι το αποτέλεσμα της ανισορροπίας φύλου - όταν οι ελίτ μονοπωλούν πολλές γυναίκες, οι άνδρες της κατώτερης τάξης χάνουν εντελώς την ευκαιρία να παντρευτούν. Η οργή των κοινωνικά απορριφθέντων είναι σαν λάβα ηφαιστείου, που τελικά εκρήγνυται σε ταραχές στους δρόμους.

Ο μύθος της αναπαραγωγής θρυμματίζεται μπροστά στα δεδομένα. Η “ευχάριστη είδηση” για την αύξηση 520.000 νεογέννητων στην Κίνα το 2024 κρύβει μια ιστορική συρρίκνωση 9,54 εκατομμυρίων. Οι οικονομολόγοι προειδοποιούν: αυτή η ασθενής ανάκαμψη δεν είναι παρά μια φλόγα πριν από την καταιγίδα, και σε 35 χρόνια το έλλειμμα των συντάξεων θα καταβροχθίσει το 8% του ΑΕΠ. Το πληθυσμιακό στοίχημα της Αϊτής καταλήγει να είναι ένα δηλητήριο που πίνει κανείς για να ξεδιψάσει.

Νικητές της αναπαραγωγής: Η φούσκα των προνομίων

Μια γυναίκα από την επαρχία Χενάν γίνεται μητέρα έξι παιδιών στα 37 της, με μια ομάδα νταντάδων να την περιβάλλει σαν βασιλικούς υπηρέτες. Όταν το ημερολόγιο αναπαραγωγής της πλούσιας οικογένειας γίνεται viral, οι χρήστες του διαδικτύου εκφράζουν ταυτόχρονα θαυμασμό και αμφισβήτηση: “Έξι παιδιά σε οκτώ χρόνια, είναι αυτό ελευθερία ή αλυσίδες;”

Κάτω από τον “μανδύα της ελευθερίας αναπαραγωγής” κρύβεται η χρυσή κλωστή των προνομίων - κάθε παιδί έχει τη δική του νταντά, κρατημένες θέσεις σε διεθνείς σχολές, πακέτα προγεννητικών εξετάσεων σε ιδιωτικά νοσοκομεία, δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν που είναι δύσκολο να προσεγγίσουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι.

Οι κανονικές οικογένειες πνίγονται κάτω από την πίεση του κόστους αναπαραγωγής. Η “Έκθεση Κόστους Αναπαραγωγής στην Κίνα 2024” αποκαλύπτει την σκληρή πραγματικότητα: το κόστος ανατροφής ενός παιδιού μέχρι την ενηλικίωση στις πρώτες πόλεις φτάνει τα 1,5 εκατομμύρια, που ισοδυναμεί με 12 χρόνια εργασίας χωρίς φαγητό ή ποτό. Όταν ο θηλειαστικός “κρυφός κόστος” σφίγγει όλο και περισσότερο - οι μισθοί των εργαζόμενων μητέρων μειώνονται κατά 17%, οι γονείς που εργάζονται 996 δεν έχουν καν την ελευθερία να παραλάβουν τα παιδιά τους από το σχολείο, η λεγόμενη ελευθερία αναπαραγωγής δεν είναι παρά ένα αποκλειστικό πολυτελές αγαθό της προνομιούχας τάξης.

Αυτή η φούσκα συνεχίζει να διογκώνεται μέσα στην πολιτική ανισότητα. Το “πακέτο” επιδότησης 70.000 γιουάν για δεύτερο παιδί στην Χανγκζού φαίνεται σαν παιχνίδι μπροστά στις 480 ημέρες άδειας μετ' αποδοχών στη Σουηδία. Ακόμα πιο θανατηφόρο είναι ο φαύλος κύκ των διακρίσεων από τις επιχειρήσεις: όσο πιο γενναιόδωρες είναι οι επιδοτήσεις αναπαραγωγής, τόσο περισσότερο οι εργοδότες βλέπουν τις γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία ως απειλή. Όταν η λάμψη της επίδειξης αναπαραγωγής των πλούσιων οικογενειών σβήνει, αυτό που αποκαλύπτεται είναι η σκληρή αδικία στην κατανομή πόρων.

Ράγισμα της πολιορκημένης πόλης: Η πάλη του ατόμου

Η είσοδος του γραφείου γάμου είναι έρημη, το 2024 6,1 εκατομμύρια ζευγάρια νέων δημιουργούν νέο χαμηλό 40 ετών. Η οικονομική πίεση είναι σαν μια τεράστια πέτρα που μπλοκάρει το δρόμο: το κόστος γάμου των 330.000 γιουάν είναι 8 φορές το μέσο εισόδημα, και η προίκα των 288.000 γιουάν στην επαρχία Τζιανγκσί απαιτεί 10 χρόνια αποταμίευσης. Όταν το “άδειασμα έξι πορτοφολιών” γίνεται το πρότυπο γάμου, η μελωδία του γάμου έχει ήδη μετατραπεί σε θρήνο επιβίωσης.

Οι νέοι ανασυνθέτουν την αντίληψη του γάμου και της αναπαραγωγής ανάμεσα στις παραδόσεις και τη σύγχρονη εποχή. Η διακήρυξη της γενιάς Ζ ηχεί σαν κεραυνός: το 63% πιστεύει ότι “η αξία της ζωής έγκειται στην αυτοανάπτυξη”, πολύ περισσότερο από το 22% των γενεών του '70. Οι αγγελίες γάμου στην γωνία του γάμου αποκαλύπτουν την αλήθεια - οι αναρτήσεις που ζητούν “οι γονείς του άλλου να έχουν σύνταξη” είναι τέσσερις φορές περισσότερες από αυτές που ελπίζουν “να αποκτήσουν δύο παιδιά”. Όταν ο γάμος και η ερωτική ζωή γίνονται επενδύσεις ρίσκου, το ίδιο το συναίσθημα έχει γίνει σπάνιο αγαθό.

Ο νόμος προσπαθεί να επιδιορθώσει τις ρωγμές της πολιορκημένης πόλης. Ο 43ος άρθρο του “Νόμου για τον Γάμο” απαγορεύει ρητά τη βία στην οικογένεια, αλλά στην πράξη παραμένει δύσκολο. Όταν το 30% των οικογενειών έχουν βία, και η αντίληψη ότι “οι οικογενειακές ντροπές δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται” κάνει τα θύματα να σιωπούν, οι νομικές διατάξεις σέρνονται μπροστά από τις βαριές παραδοσιακές κουρτίνες. Ακόμα πιο ειρωνικό είναι ότι οι γκρίζες ζώνες όπως ο βιασμός εντός του γάμου και η ψυχική κακοποίηση περιμένουν ακόμα τη δικαιοσύνη να διαπεράσει.

Ανασύνθεση της πολιορκημένης πόλης

Στη γιορτή του ενός μήνα του νεογέννητου, οι καλεσμένοι σηκώνουν τα ποτήρια: “Συγχαρητήρια για την προσθήκη στην οικογένεια, η οικογένεια είναι ευτυχισμένη!” Οι νέοι γονείς κοιτάζουν το μωρό στην αγκαλιά τους, με βλέμμα περίπλοκο όπως ένα κρυπτογραφημένο έγγραφο. Ξέρουν ότι αυτό το παιδί που γεννήθηκε στην εποχή των ρομπότ ανατροφής θα αντιμετωπίσει πολλαπλές αλλαγές στην αγορά εργασίας, την αύξηση του ελλείμματος των συντάξεων και την κατάρρευση των ακινήτων στις περιοχές σχολείων.

Στους δρόμους της Αϊτής, οι διαδηλωτές ρίχνουν το άγαλμα που συμβολίζει την πολυγαμία; Στην πολυτελή κατοικία της Χενάν, το έκτο παιδί μαθαίνει κβαντική φυσική μέσω VR; Στα χωριά της Σιντζιάνγκ, οι μαθήματα νομικών δικαιωμάτων επιτέλους εισέρχονται στην αυλή του τζαμιού. Αυτά τα φαινομενικά άσχετα κομμάτια, συνθέτουν μια νέα εικόνα πολιτισμού - όταν η αναπαραγωγή δεν θεωρείται πια ως το αντίδοτο σε κοινωνικά προβλήματα, όταν ο γάμος δεν θεωρείται πια ως σιγαστήρας της βίας, τότε το άτομο έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί σε ελεύθερο έδαφος.

Στο σημείο κατάρρευσης του μύθου της αναπαραγωγής, ο αληθινός πολιτισμός ριζώνει. Μετά από όλα, η πραγματική κοινωνική αρμονία δεν βρίσκεται στους αριθμούς των στατιστικών αναπαραγωγής, αλλά στο αν οι άνθρωποι μέσα και έξω από την πολιορκημένη πόλη μπορούν να φτάσουν στην ευτυχία που τους ανήκει, με σεβασμό και επιλογές.

Όταν η κυβέρνηση της Αϊτής προσπαθεί να ανακουφίσει την ανησυχία για τον πληθυσμό με την υποχρεωτική χορήγηση ωκυτοκίνης, ξεχνά να ρωτήσει τους άνδρες που αναγκάζονται να γίνουν γαμπροί - ποια γαμήλια τελετή με τρεις συζύγους και ποια τριετής φυλάκιση μοιάζει περισσότερο με κόλαση;

Όταν η μητέρα των έξι παιδιών από την Χενάν τοποθετείται στο βάθρο των “νικητών της αναπαραγωγής”, κανείς δεν βλέπει τα σιωπηλά δάκρυα της τη νύχτα, καθώς αγγίζει τις ραβδώσεις της εγκυμοσύνης μπροστά στον καθρέφτη της αίθουσας μητέρας και μωρού.

Ο λεγόμενος μύθος της τάξης δεν είναι παρά ένα μνημείο που έχουν χτίσει οι προνομιούχοι με το αίμα και τη σάρκα των άλλων.